11/07 The American 'I do'

It's wedding time! 

Schedule for the day.

10.30AM - 2PM: Girls/hair and make-up - Boys/getting ready
2PM - 4PM: photoshoot at Marys Mount
5PM - 6PM: ceremony
6PM - 7PM: reception
7PM - 9PM: dinner & toast
9PM: opening dance + party (with live band)

Prachtige venue, prachtige setting en prachtige mensen. Het was een dag van superlatieven. Letterlijk en figuurlijk dan, want de Amerikanen overstelpen je constant met complimenten en "I love you's" en "Oh my god, you're so fucking amazing". Ik moet toegeven, het werkt aanstekelijk. Voor ons Belgen is er slechts een dunne lijn tussen oprecht en fake zijn hier, maar je mag er niet te veel bij stilstaan en 'you gotta just go with the flow'. Dat is 1 ding alvast dat ik hier geleerd heb. De voorbereidingen voor de trouw zijn heel chaotisch verlopen, alles gebeurde last-minute, bepaalde zaken zijn een miljoen keer veranderd om dan toch terug te veranderen naar wat het oorspronkelijk plan was. Maar ze willen er enkel het beste van maken en iedereen werkt mee om er een per-fecte dag van te maken.

Van 10u30 tot middernacht was het een prachtige, drama-vrije dag. Er was geen wolkje aan de lucht, het was niet zo heet/klammig als de voorbije dagen en het viel al bij al nog mee wat bijtende beestjes betreft. De trouwdag vond plaats op de Hunt Club, een groot domein op een eindje van de stad dat vroeger, je raadt het al, een jachtclub was. Iedereen was al een paar dagen in de weer om alles binnen en buiten inorde te brengen. De ceremonie vond aan de voorkant van het gebouw plaats, het eten in de tent achter het gebouw en de dansvloer bevond zich in het huis. Een hele organisatie en veel verschillende kamers om te decoreren. 

Om 10u30 was het alle hens aan dek voor het haar en de make-up van de bruidsmeisjes. Ze hadden een kapster en 2 make-up artists ingehuurd om alles rond te krijgen en zij hebben alle 3 geweldig werk geleverd. Ik kreeg mijn gevraagde krullenkop en een aantal make-up lagen over mijn gezicht (inclusief 'fake eyelashes', een first voor mij). In die make-upstoel zitten was een boost voor je ego: tientallen keren kreeg ik te horen dat ik zo'n mooie, aparte ogen had en het leukste gezicht van allemaal om op te maken. "You have such a fun face to paint", "I just totally LOVE your eyes", "You have the loveliest blue eyes, they just pop", "You're just rawr", ... Ik voelde me wat ongemakkelijk (en gevleid moet ik ook toegeven) en het enige wat je kan doen, is lachen en 'dank je' zeggen, zoals iedereen hier doet bij een compliment. Wij, Belgen, hebben vaak de neiging om daar tegen in te gaan ('ja, maar'), maar dat was in dit geval niet de moeite... We go with the flow! 

Nadat iedereen 'prepped and ready' was (incl. de laatste touch-ups) reden we in een witte limo (with a touch of class) naar Marys Mount, een prachtig domein dat tussen Annapolis en de Hunt Club lag. Champagne mocht niet ontbreken, dus moest James, onze chauffeur, een tussenstop maken bij de 'liquor store'. We kwamen aan bij een gerenoveerd koloniaal huis (een 'farm' volgens hen) op een gigantisch domein, de eigenaars zelf waren familie van Nederlandse adel. Daar zag Stijn Rachael voor het eerst. Een fotoshoot van hun tweetjes, eentje met ons en de 'best men'. Ik ben er zeker van dat er prachtige foto's genomen zijn! 

Tegen 4PM was het tijd om richting de Hunt Club te vertrekken, allen in de limo en weg ermee! Alles stond klaar op de Hunt Club en het zag er allemaal ge-wel-dig uit. 

Om 5PM vond de ceremonie plaats vooraan de Hunt Club. Tracey, de vriendin van de zus van de mama van Rachael, leidde de plechtigheid en het was alsof ze zoiets al jaren had gedaan. De tekst heeft Rachael zelf helemaal samengesteld. Het was een prachtige ceremonie, de tekst paste perfect in het plaatje en het was een heel persoonlijk moment. De eerste tranen vloeiden al rijkelijk (zowel bij mezelf, Stijn als Rachaels broer). Na de ceremonie kwam iedereen samen voor de receptie en werden er nog wat foto's met de familie gemaakt. Rond 7PM ging iedereen rond de tafel. Onze tafel, de hoofdtafel, werd aangekondigd door de dj - helemaal op z'n Amerikaans dus. Onze billen hadden nog maar net de stoel geraakt of we konden al aanschuiven aan het lekkere buffet. 

Voor ik wist, was het tijd voor een stressmomentje: de toast van de 'maid of honour', de 'best man', zijn zus (ik dus) en haar broer. Ik ga het kort houden: onze Stijn had me een paar weken voor zijn trouw gezegd dat ik hem moest doen laten wenen. Laat ons zeggen dat ik niet alleen Stijn, maar blijkbaar de hele zaal aan het wenen heb gekregen en zelf heb ik het ook allesbehalve droog gehouden.

Na het eten deden we onze 'dancing shoes' aan en lieten we ons gaan op de liedjes die de live band speelde. Ondanks het feit dat de DJ (de zanger van de band) om middernacht (!) de muziek afsloot, is en was het een TOPavond. In België halen we die extra uurtjes gewoon in - nah! :-)

The summer of weddings

Zomer 2015: de zomer van tropische, nooit eerder geziene temperaturen in België en, in ons geval, de zomer der trouwpartijen. Vier koppels uit de vriendenkring en familie zeggen hun 'I do'. Dit is echter buiten mijn broer gerekend: hij maakt er meteen een dubbel feest van en gaat zowel 'I do' als 'Ja, ik wil' zeggen. Vandaar dat het weer tijd is om onze koffers in te pakken en richting Amerika te vertrekken voor deel 1 van zijn bruiloft! Travel & parties, two of my favorite things!

06/07

Een zeer korte vlucht naar Frankfurt in een mini-vliegtuig en een lange bewogen vlucht naar Baltimore bracht ons op Amerikaanse bodem. Maar onze eindbestemming was nog niet in zicht. Helemaal uitgeput - niemand heeft echt kunnen slapen - moesten we de man van het autoverhuurbedrijf en zijn vele "wil u dit er ook bij? En dit?' -vragen nog trotseren en moesten we de eerste rit in onze American style SUV (Ford Escape) naar het huis van Vicki en Bob in Arnold overleven. Tijdens deze eerste rit was 't enkel even wennen aan het feit dat mijn linkervoet nutteloos naast mijn rechter stond zonder ambriage. Daar aangekomen werden we met open armen ontvangen en het duurde niet lang eer we onze bedden gingen opzoeken. Ons mama blijft bij Vicki en Bob, Katrien en David zitten op een halfuurtje van daar bij een piraat/visser en Sam en ik zitten "just around the corner" van Vicki en Bob. Het koppel dat ons herbergt, Mary-Anne en Steve, zijn twee topmensen: hartelijk inclusief bulderlach, over the top enthousiast en supervriendelijk.

07/07

There's no escaping the jetlag: om 5u 's morgens lagen we al klaarwakker in bed. Vandaag en morgen staat Washington op het programma: met de auto naar New Carrolton en vandaar met de oranje metrolijn de hoofdstad in. 

- 10u30: rondleiding in het Witte Huis. Een dergelijke rondleiding moet je op voorhand aanvragen via een Amerikaanse senator. Slechts een week op voorhand weet je of je toegelaten bent of niet en wij hadden recent de boodschap gekregen dat we er bij zijn! Van iedereen die er bij was, is op voorhand een background check gedaan door de veiligheidsdiensten. Heel vlot verliep dit niet: van mij moesten ze een recheck doen, omdat mijn geboortedatum niet overeenkwam met wat zij in hun gegevens hadden. In Amerika doen ze dan uiteraard ook weer averechts en zetten ze de maand voor de dag. Er is dan ook een groot verschil tussen 03/09 en 09/03 ;-) Ons ma die even de grappige wou uithangen en zei dat ze getuige was van die heuglijke dag kon geen glimlach toveren op de agente. Ze kreeg enkel een droge "It's gonna take about 10 minutes to do a recheck". Na 10 minuten in quarantaine kreeg ik een all-clear en konden we aan de (niet-begeleide) rondleiding beginnen. En ineens stonden we in het Witte Huis! Niet veel mensen kunnen dit zeggen. Na een eeuwenlang verbod om foto's te maken in het Witte Huis, is dit een week voor ons vertrek opgeheven. Nu staan er bordjes: "Taking photos is encouraged, but no flash please". De bibliotheek, de Blue Room, de Green Room, de Red Room, the East Room, we hebben ze allemaal gezien! Allemaal superinteressant! Spijtig dat we geen blik hebben kunnen werpen in de Oval Office.

- The Washington Monument of The Needle: een obelisk van 169m hoog. 
- The Reflecting pools en Lincoln Memorial: een prachtig gebouw met een machtig 5,8m hoge afbeelding van een zittende Abe Lincoln. Onder hem staat nog een sokkel van 3m hoog. Impressionant.  
- Martin Luther King monument

Maryland ligt aan de Chesapeake Bay en ze zijn hier fervente krab-eters. Een krabfestijn is dan ook een must als je hier bent: met een hamertje ga je aan de slag en probeer je zo veel mogelijk krabvlees uit de krab te halen. Dit betekent veel gepeuter,  veel geklop en getrek (aan de poten) en vuile handen en vingers die nog een paar dagen daarna naar krab ruiken. TOPavond!

08/07: Day 2 in Washington!

- Pentagon + memorial voor de slachtoffers van de 9/11 aanval op het Pentagon.
- Arlington Cemetry: met onder andere de graven van John F. Kennedy en zijn vrouw Jackie Onassis, van de slachtoffers van de ontplofte Challenger, het graf van de onbekende soldaat. Het zijn uitgestrekte velden van witte grafzerken. Indrukwekkend. 
- US Capitol: het hart van de stad en de politiek in Amerika. Dit gebouw ligt op 1 lijn met de obelisk en Lincoln Memorial en is de enige plaats dat geen adres heeft.  

Wat me is bijgebleven bij Washington? Geeft een zeer rustig gevoel, niet veel hoge gebouwen, veel parken en open ruimtes, alles is gemakkelijk bereikbaar met de metro. Enkel het Air & Space Museum staat nog op mijn lijstje, hopelijk lukt het me nog om hier naartoe te gaan.
's Avonds was het de bachelorette party voor Rachael. Lekker eten (en margarita's/drinken) in El Toro Bravo en nog een shot als afsluiter in een karaoke bar. Toffe groep, lekker drinken, veel gelachen, TOPavond!

09/07: Hangover-time + tripje naar de Mall. 

Overdag wat winkelen in 2 verschillende mall locaties om een dag met een kater toch niet nutteloos te laten voorbijgaan. s Avonds waren de jongens weg op bachelor party (hun hangover time komt morgen wel) en de ladies gingen normaal thuis blijven en een pizza bestellen, maar ook die plannen veranderden last-minute door iets te lang te shoppen in de Mall :-). 

10/07: preparations, preparations, preparations & rehearsal/dinner.

Let's go!

Zaventem - Frankfurt 

Het Witte Huis

Dit zwaard zie je enkel gereflecteerd in de spiegel.

Betoging vlak voor het Witte Huis

Bachelorette party @ karaoke

Allerlaatste stop: Bangkok

06/05/2014-09/05/2014

Een klein jaar na datum schrijf ik dit verslag van de laatste paar dagen van mijn big trip! Long overdue, maar hoe kan ik mijn trip ooit deftig afsluiten als ik het einde hier nu gewoon open laat?

Mijn allerlaatste bestemming was BANGKOK: ik ben er een aantal keren aangekomen en weer vertrokken, maar helemaal op het einde van mijn trip besloot ik om toch een paar dagen te spenderen in de hectische hoofdstad van Thailand.

Overnachten deed ik in Lub.d Siam, een hostel vlakbij het grote winkelcomplex MBK en een metrostop - zeer handig. Daar was er nog plaats in "no man's land', met een heerlijke grote badkamer en knusse bedden.

Vermits ik op dag 2 een fietsrit doorheen Bangkok gepland had, maakte ik van de eerste dag een luilekker dagje vol last-minute souvenirshopping in het grote multiplex shoppingcenter MBK vlakbij mijn hostel. De airco was een extra motivatie, want in deze periode is het drukkend warm in de hoofdstad. 's Avonds ging de souvenirshopping gewoon door in Asiatique, een heel groot winkelcentrum in open lucht. Je kan er best naartoe met de watertaxi, want het is bijzonder druk in de omliggende straten 's avonds. Het is geopend van 17u tot middernacht en je kan er je hart ophalen in ongeveer 1500 boetieks en 40 eetplaatsjes. Als ik hier al mijn souvenirs niet zou vinden, dan weet ik het ook niet! 

De dag erna was het de beurt aan de Grand Palace, Wat Pho en een fietsrit doorheen Bangkok met Follow Me-tours. De Grand Palace in Bangkok is een ommuurd tempelcomplex op het Rattanakosin-eiland dat dienst deed als koninklijke verblijfplaats van het eind van de 18e eeuw tot het midden van de 20e eeuw. Het complex is bijzonder groot en bevat een twintigtal gebouwen en wondermooie, kleurrijke tempels. Het was een bijzonder zwoele en drukke dag, maar 't was meer dan de moeite waard!
Next stop was Wat Pho of de tempel van de liggende Boeddha. Het is de grootste en oudste wat (= boeddhistische tempel) in Bangkok en het huist de grootste, enkelvoudige afbeelding van Boeddha: de liggende Boeddha is 46m lang en 15m hoog. Probeer daar maar eens een foto van te nemen! Ondanks het zwoele weertje in Bangkok had ik toch besloten om de stad eens op een andere manier te verkennen: op de fiets! Het werd een tocht van ongeveer 22 km langs kleurrijke wats en door soms heel nauwe steegjes en door kleurrijke bloemen- en groentenmarkten. Of zoals de mannen van de tour het mooi samenvatten:

"You will cycle along the quiet back streets up to the vibrant Chinatown district and the huge vegetable and flower markets, cross the ancient Chao Phraya River by ferry, and cycle back to the Clubhouse through Thonburi, the 18th century previous capital of Thailand."

Een van de laatste stops was Wat Arun (of Temple of Dawn), een indrukwekkende tempel met zeer steile trappen. De tempel is genoemd naar Aruna, god van de dageraad, en is gebouwd in de Khmer-stijl.

De dag van mijn vertrek naar huis had ik nog even tijd om naar het Jim Thompson House Museum te gaan dat vlakbij mijn hostel gelegen was. Het verhaal van Jim gaat als volgt: Jim Thompson was een Amerikaanse zakenman met een passie voor architectuur, design en antiquiteiten. Tijdens WOII ging hij in het leger en door een missie in Thailand werd hij verliefd op het land en de cultuur. Na de oorlog besloot hij om terug te keren. Daar werd hij mede-oprichter van de Thai Silk Company en zorgde hij voor een heropleving van zijde in Thailand. Jim zette zich hard in voor zijn eigen mensen en deed wat hij kon om zijn werknemers (vaak zeer arme mensen) de beste werkomstandigheden te bieden. Om al zijn vondsten en antiquiteiten tentoon te stellen en om zich als architect en designer nog eens uit te leven, bouwde Jim in 1958 een huis dat alle Thaise tradities in ere houdt. Hij haalde delen van oude huizen naar zijn woonplaats, gaf er zijn eigen touch aan en maakte er een pracht van een woning van. In 1967, tijdens een reis naar Maleisië, verdwijnt Jim Thompson spoorloos tijdens een wandeling. Ondanks vele zoekacties is er nooit een spoor van hem gevonden. In het huis is alles behouden zoals het was toen hij verdween; je kan er een unieke collectie terugvinden van antiek, kunstobjecten en designspullen. Een ideale (culturele) afsluiter!

In de namiddag was het dan zover: het was tijd om voor de allerlaatste keer mijn backpack in te pakken (dit zou ik niet snel missen) en opnieuw het vliegtuig te nemen, ditmaal huiswaarts! Ik keek er stiekem toch wel heeeel hard naar uit om iedereen terug te zien.

Wat nu, 1 jaar na datum? Deze reis was een ge-wel-di-ge ervaring en zal me nog heel lang bijblijven. Een dergelijke lange en verre trip zal ik waarschijnlijk niet meer doen, maar er staat nog zoveel op mijn lijstje dat dit zeker niet mijn laatste reis zal zijn! Door de verbouwingen aan ons huis moeten we het reizen even uitstellen, maar de trouw van mijn broer in Amerika is dan weer een perfect excuus om er toch nog een weekje New York aan te breien. Dan ben ik weer even bye bye!

Grand Palace

Wat Pho

Follow me tour (1/2 dag, Siam Boran)

Taxi's in alle kleuren, ook in 't roos

Holy Rosary Church

Wat Arun

De zeer steile trappen

Outdoor gym

\

het hostel

Jim Thompson House

Het zwarte marmer komt uit Belgie

Een van de vele malls in Bangkok