Bye bye Tine!: 2014

Tijd voor deel 2 van m'n Vietnam trip!

Na Ho Chi Minh stopten we in DALAT. De huwelijksreisbestemming bij uitstek voor de Vietnamezen, met een gezellig meer en romantische Franse bouwstijl. Een avondje de stad verkennen was voldoende; de dag erop besloot ik om de natuur in te trekken en een dagje aan "canyoning" te doen. Dit betekende hoofdzakelijk: abseilen (met klimgerief van een klif afdalen), van lage watervallen/natuurlijke glijbanen afglijden en door het dal (en de jungle) trekken. Hoewel ik het enorm spannend vond, zat ik toch met wat schrik. Ik heb al ontdekt op m'n reis dat ik en water geen al te dikke vrienden zijn (behalve bij gewoon zwemmen uiteraard). Het was dus met de nodige schrik (en 'help, wat ga ik nu weer doen?') dat ik aan de dag begon. Bij de abseiloefening verzwikte ik al m'n enkel -dat beloofde-, maar m'n enkels zijn dit (gelukkig?) al gewend. De eerste keer daalden we van een 12m hoge klif af. Dit was voor ons al hoog genoeg, maar wij wisten niet dat dit maar een opwarmertje was. Next up was een 15m hoge waterval, waarvan we -jawel- pal in het midden moesten afdalen. Op het einde wachtte ons een drop van 3m waar we op teken van onze instructeur alle touwen moesten loslaten en ons moesten laten vallen. Ik was wss de traagste van allemaal: je moest met je voeten glijden over de wand en telkens de juiste hoek houden of je gleed weg, niet al te gemakkelijk als er water langs je naar beneden stort. Op een gegeven moment dacht ik dat m'n armen het niet meer gingen houden, maar toen ik zonder grote problemen weer aan land was, schreeuwde ik het uit van ongeloof. Ik had middenin een waterval gestaan! Dit was -nu ik erop terugkijk- echt geweldig! Op het einde van de dag wachtte ons wat zij de "washing machine" noemde. Hier had ik écht schrik; we mochten niet naar beneden kijken, maar toen ik klaar stond om af te dalen, kun je helaas niet anders. Op mijn gezicht was toen pure horror af te lezen, denk ik. We daalden van een klif af, vlak naast een waterval. Op een gegeven moment is er geen klif meer, kom je onder die waterval terecht (die je rondjes laat draaien als je niet blijft verdergaan) en kom je in het water terecht in een smalle geul. Van daar moet je alles loslaten en het stromende water zijn werk laten doen. Happend naar adem onder een waterval, een smalle geul en ettelijke seconden onder water, en eigenlijk niet weten hoe het voelt of wat er gebeurt? Brrrr... Geef mij die waterval dan maar terug! Het was, alles bij elkaar, genomen wel een toffe dag en ik heb m'n grenzen verlegd.

De volgende stops waren BUON MA THOUT (klein dorpje, op een olifant een toertje gedaan door het prachtige meer en het dorpje aan de overkant, met een lange, smalle boot terug), QUY NHON (vakantiebestemming voor Vietnamezen, aan zee) en wat vroeger het dorpje MY LAI was. De plaats van de massamoord, waar Amerikanen hele families hebben vermoord en huizen hebben verbrand.

En dan was het de beurt aan HOI AN, m'n absoluut favoriete plek van de hele trip. Een leuk stadje, dichtbij het strand, met een scootervrij oud centrum, straten verlicht met kleurrijke lampionnen, gezellige bars en lekkere restaurants en veel -heel veel- kleding- en schoenmakers. We zouden er maar een dag zijn, dus we moesten onze tijd goed spenderen. Op de dag van aankomst zijn de meesten onder ons de 'tailor shops' in het oud centrum ingedoken, mezelf incluis. 's Avonds had ik twee kleedjes besteld en een paar (simpele) sandalen. Hun efficiëntie en customer service heb ik nog nooit gezien. Ook al beseffen ze dat heel veel afhangt van goede (online en mond-op-mond) reviews en reclame, toch kunnen wij daar nog wat van leren. Ze kunnen bovendien echt alles maken: mijn simpel zwart jurkje had niet veel uitleg nodig en van m'n ander jurkje had ik een foto laten zien die ik had gevonden op Pinterest. De dag erop, na een paar fittings en aanpassingen, hadden beide jurkjes en sandalen al een plaats gevonden in mijn backpack. Naast shoppen en fittings was er gelukkig ook tijd voor wat relaxtijd op het strand! Iedereen vond het spijtig dat we de dag nadien al weer op weg moesten naar de volgende stop.

Next:
- HUE: ritje achterop een bromfiets door de rijstvelden, door boerendorpjes en langs tempels en pagoda's. Leuk avondje uit in Brown Eyes, een bar met een duidelijk motto: "Open from 5PM till the last one passes out".

- Bezoek aan de VINH MOC tunnels. Een tunnelcomplex gegraven door het Noord-Vietnamees leger om in te schuilen tijdens bombardementen, maar ook voor de lokale bevolking om in te leven. Het bestond onder andere uit een hospitaal, een bevallingskwartier, een keuken, een ontmoetingsruimte en verscheidene leefruimtes onder grond. We zijn door een deel van de tunnels gelopen en ik vond het er enorm benauwd. De gedachte dat men daar soms maanden in leefde, geeft me nog altijd kriebels.

- DONG HOI: 'homestay-resort' met de hoogste stapelbedden en grootste matrassen die ik al gezien heb. Tripje naar Paradise Cave (m'n tweede favo plekje): een megagrote en -hoge grot waar je je heel klein in voelt en waar het heerlijk stil is (de groepjes Chinezen en Japanners stroomden pas later binnen).

- NINH BINH: klein dorpje vlakbij het nationaal park, waar ze een reservaat hebben voor met uitsterving bedreigde apen en andere dieren.

- MAI CHAU: een echte homestay, met lokaal eten en flinterdunne matrasjes. Vlak voor het eten even een volleybalmatch gespeeld tegen de lokale bevolking die hun sportuurtje hadden op het centrale plein (betonnen minipleintje). Ze waren echt goed! 's Avonds ziek geworden en me 's morgens vanaf 4u30 in een zetel genesteld vlakbij het toilet. Zo heb ik het dorpje weten wakker worden en het 'ritueel' meegemaakt van een varken dat klaargemaakt werd voor consumptie, van slachting tot koteletjes op satéstokjes. Niet iets dat je alle dagen ziet en het eindresultaat zag er eigenlijk wel lekker uit. Het was waarschijnlijk hun feestmaaltijd vermits het die dag hun Independance Day was.

De bustrip eindigde in HANOI, de hoofstad van Vietnam (en vroegere hoofdstad van Noord-Vietnam). Veel minder druk dan Ho Chi Minh en er hangt een leuk sfeertje, vooral in the Old Quarter. Een (serieuze) pint bier voor 15000 dong (zijnde 50 eurocent), lekker eten voor minder dan $2 en een leuke avondmarkt. 's Avonds is de hele buurt rond het meer kleurrijk verlicht en er zijn in die beurt heel wat leuke eetplekjes te vinden. Als je in Hanoi bent, is een trip naar HALONG BAY (een van de nieuwe wereldwonderen) een must. Een cruise van 2 dagen en 1 nacht gaf me een goed beeld van de baai die veel groter is dan ik had verwacht. Kayakken, zwemmen op het strand van een eiland, squid fishing, tripje naar Surprise Cave, een kookles waarin we 'spring rolls' leerden maken/rollen, waren een paar van de activiteiten. Ook een van mijn TOPspots in Vietnam.

En daarna was het de beurt aan Bangkok (Thailand)!

Dalat

Canyoning/abseiling

de 'washing machine'

Buon Ma Thout

My Lau massacre

Hoi An

'Easy rider' trip door Hue

Paradise Cave (dit is nog maar 1/4 of 1/5 van de hele grot)

Mai Chau

Hanoi

Halong Bay

Hanoi by night

Ik zit al bijna aan het einde, seg!

De laatste grote brok van mijn reis zou ik spenderen in Vietnam. Een trip met de bus brengt me op 2 weken van Ho Chi Minh in het zuiden naar de hoofdstad Hanoi in het noorden. Vietnam is een wonderbaarlijk land met een woelige en bloederige geschiedenis, een land met prachtige natuur en rijstvelden en een land met een volk dat als geen ander weet wat het betekent om te vechten voor hun land.

Mijn trip start in HO CHI MINH CITY, een stad bestaande uit 14 districten, 8 miljoen mensen en (ongeveer) 4 miljoen scooters. Ho Chi Minh was vroeger de hoofdstad van Zuid-Vietnam en wordt door de meeste locals ook nog steeds genoemd naar zijn toenmalige naam, Saigon. Vanaf de officiële eenmaking van Vietnam in 1976 werd Hanoi, de hoofstad van Noord-Vietnam, de officiële hoofstad van het herenigde land en werd Saigon genoemd naar Ho Chi Minh, de man die hier als een heilige beschouwd wordt, omdat hij verantwoordelijk is voor de eenmaking van het land. Zijn lichaam wordt bewaard in het mausoleum in Hanoi en (fun fact) gaat elk jaar voor 3 maanden op 'vakantie' naar Rusland voor een onderhoudsbeurt. Mijn eerste dag daar besloot ik me al meteen in het verkeer te smijten: achterop een vespa kreeg ik een hele rondleiding en ik verbaasde me over de vele Westerse (en vooral Franse) invloeden in de stad. Een groot reclamebord van La Vache qui Rit-kazen, veel kraampjes met lekkere baguettes, een eigen Notre Dame (of 'Lady Church' voor de locals) en een mini Grand Central Station (NY) als postkantoor. Indrukwekkend! Het verkeer is chaotisch en er wordt constant getoet hier, maar het werkt voor hen. Helaas -en dat is in heel Vietnam zo- is het concept van 'de zwakke weggebruiker', zebrapaden (ook al zijn ze er wel) en het enkel langs 1 kant voorbijsteken hen totaal onbekend. Zelfs als je een straat wil oversteken over een zebrapad mét een groen licht voor voetgangers, moet je oppassen dat je niet wordt omvergemaaid door een bus of een horde scooters. Ondertussen heb ik de kunst van het oversteken al wel te pakken: als je op eenzelfde tempo, zelfzeker en zonder je ogen van het aankomende verkeer te halen, oversteekt, dan zwermt het verkeer gewoon langs je heen. Met een adrenalineboostvoor jezelf als extraatje... Niemand zal stoppen om je te laten oversteken, maar niemand zal je (hopelijk) omver rijden, dat is toch ook al iets. Wat me het hardst trof in de stad was het War Remnants Museum, drie verdiepingen vol foto's en verhalen over de Vietnamoorlog (of de Amerikaanse oorlog voor de Vietnamezen). Pas als je daar geweest bent, besef je wat voor een horror die oorlog moet geweest zijn voor beide partijen. Niets verhullende foto's, gruwelijke verhalen, massamoorden, ... alles wordt in beeld gebracht. Het is zelfs moeilijk om het hier op papier over te brengen.

Maar ik ga het toch proberen. Om jullie een zo goed mogelijk beeld te geven van dit land is een geschiedenisles noodzakelijk. Ik kan het helaas niet licht verteerbaar maken, maar ik hou het zo kort ik kan! Bear with me... In de tijd voor de oorlog was Vietnam (omwille van eerdere overheersingen en oorlogen) opgesplitst in Noord-Vietnam (communistisch, gesteund door de lokale Vietcong, de Sovjet-Unie, China en andere communistische groeperingen) en Zuid-Vietnam (gesteund door de VS en niet-communistische groeperingen die streefden naar een kapitalistisch Zuid-Vietnam). Omdat de Amerikanen het communisme in Noord-Vietnam als een bedreiging voor de wereld zagen, besloten ze zich te mengen in het gevecht tussen de beide delen van het land, in een poging om een verdere verspreiding van het communisme tegen te gaan. Ze stuurden manschappen en bezorgden hen alle mogelijke wapens en artillerie, helikopters, enz. Het was een oorlog van tegenstrijdigheden en onvoorziene wendingen. Het leek vooral ook een oneerlijke strijd; de arme Vietnamezen tegen de rijke Amerikanen. Het Amerikaans leger bestond uit soldaten die eigenlijk niet goed wisten waarom ze in Vietnam waren en wat ze daar moesten doen. Ze kregen de opdracht om alle leden van de Vietcong te vermoorden, maar kregen enkel als kenmerk van hen mee dat ze zwarte kleren droegen (kleren die ook gewone, onschuldige boeren droegen). Naarmate de oorlog vorderde, stuurde de VS meer en meer soldaten en wapens. Ze moordden hele dorpen vol onschuldige Vietnamezen uit, in de 'overtuiging' om zo te voorkomen dat de Vietcong daar onderdak of hulp konden zoeken. De massamoord in My Lai (waar een heel dorp werd uitgemoord, huizen in brand werden gestoken, mensen in een beek werden gedreven om hen dan 1 voor 1 te vermoorden) betekende het keerpunt in de oorlog waardoor niet alleen het Amerikaanse volk het vertrouwen verloor in haar eigen regering en het hoe en waarom van de oorlog, maar ook de soldaten ter plekke begonnen te twijfelen. Helaas kregen ze telkens te horen dat ze orders moesten volgen en zo niet, dan werd je een 'verrader' die zijn land in de steek liet. Protestacties werden gehouden in heel Amerika en in de rest van de wereld. In Noord-Vietnam was uiteindelijk iedere man of vrouw betrokken bij de oorlog en vocht iedereen uit man en macht om hun eigen land te beschermen. Ze hadden misschien niet dezelfde mankracht en artillerie als hun 'vijand', maar zij beschikten over een uithoudingsvermogen, een wilskracht en een zekere vechtlust die de Amerikanen ontbraken. Ze zouden en moesten hun eigen land verdedigen, dat was voor hen reden genoeg om terug te vechten. Ze waren inventief: ze groeven tunnels, kilometers en kilometers lang, om te schuilen (en zelfs te leven, inclusief hospitaal, bevallingskwartier, ontmoetingsruimte, kookplaats,...!) tijdens de bombardementen. Een goed voorbeeld hiervan zijn de Cu Chi tunnels net buiten Ho Chi Minh. Niet alleen de gewone bevolking gebruikte deze tunnels, ook de Vietcong wist er zijn voordeel uit te halen. Overdag schuilden ze in de tunnels en 's nachts vielen ze de kampen van de Amerikanen/Zuid-Vietnamezen aan om nadien weer te verdwijnen. De Amerikanen wisten niet waar ze het hadden, want na de nachtelijke aanvallen was de Vietcong nergens meer te vinden. Vastberaden om hen toch te vinden, besloten ze het zware geschut boven te halen: chemische middelen (oa het ontbladeringsmiddel 'Agent Orange') werden over grote delen van het land 'gesproeid' om zo bossen en jungles met de grond gelijk te maken. Dit had en heeft nog steeds grote gevolgen voor de bevolking en het land. Het was onvermijdelijk dat mensen hiermee in contact kwamen vermits het vergif zich in hun gronden en water verspreidde. Mensen werden ziek en kregen chlooracne, de ziekte van Hodgkin, verschillende soorten kankers en aandoeningen in het zenuwstelsel. Het is bovendien genetisch en wordt op het nageslacht doorgegeven. Met als gevolg dat zelfs kinderen die vandaag geboren worden in Vietnam (derde en vierde generatie na de oorlog!) een afwijking kunnen hebben aan de armen of benen (niet volgroeid), in de hersenen (niet kunnen praten of die praktisch hersendood zijn) of met een open rug geboren worden. Ook siamese tweelingen zijn geen uitzondering. Vaak hebben families jaren na de oorlog nog van het vervuilde water gedronken zonder dat ze dit beseften. Het museum bevat veel foto's van kinderen die geboren worden met een aandoening en de realiteit komt hard aan. Een foto van een meisje dat even oud lijkt als ons Fien en die met een stompje als arm geboren is, of een stoere jongen zoals onze Daan die aan het bed gekluisterd is, omdat hij niet kan lopen of geen enkel spiercontrole heeft. Uiteraard heeft ook het Amerikaanse leger zware verliezen geleden en zijn er ook soldaten getroffen door de chemische middelen. Er werd hen uiteraard niet toegelicht wat de gevolgen ervan zouden zijn en dit kon nadien op heel wat tegenkanting rekenen. Er zijn zware verliezen geleden aan beide kanten, maar waarom? Dat is de cruciale vraag bij deze oorlog. De Amerikaanse soldaten zaten vaak met een intern conflict: waar trek je de lijn tussen je eigen morele overtuigingen en je eigen menselijkheid en het opvolgen van orders van bovenhand? Op het einde van de oorlog werden de Amerikaanse troepen teruggeroepen en werd Saigon ingenomen door Noord-Vietnam. Op 30 april 1975 vertrokken de laatste Amerikaanse soldaten naar huis en tot op vandaag is dit nog elk jaar een feestdag, hun Independance Day.

Vietnam is nog steeds een communistisch land en er mag geen enkel slecht woord gezegd worden over de heersende partij. Niet dat de bevolking dit erg vindt; na jaren vol oorlog en overheersingen (Japan, Frankrijk, VS) zijn ze eindelijk blij om in vrede te leven en gewoon hun ding te doen. Het zijn aangename en vriendelijke mensen, en hoewel ze eerst wat achterdochtig zijn ten opzichte van buitenlanders, bloeien ze toch vrij snel open als je ze tijd geeft. Hoewel de oorlog een grote verwoesting met zich meegebracht heeft (zowel in hun land als in hun leven), nemen ze Amerikanen niets kwalijk. Ze beseffen dat het kwaad vooral voortkwam uit de toenmalige regering. Ze leven hier van dag tot dag en zijn uitzonderlijk blij met wat ze hebben. Een inzicht in deze oorlog, geeft je ook een beter inzicht in de bevolking van vandaag. Je kan niets dan respect voor ze hebben.

Hier laat ik het voorlopig bij. Ik zit nog maar aan mijn eerste stop in Vietnam, maar dit is toch al een stevige brok :-) Deel 2 volgt snel!