Bye bye Tine!: april 2014

Hier ben ik weer! En ik ben weer alleen op pad...

CHIANG MAI in het noorden van Thailand is een gezellige stad met veel tempels en een centrum waarin je je gemakkelijk kan oriënteren. Na een eerste lazy dag vol heimwee en het kijken van series en films (soms heb je al eens een break nodig van het reizen...) besloot ik de 'Sunday walking street' te gaan verkennen. Dat is een megagrote avondmarkt die een aantal straten beslaat. Toffe kraampjes, vriendelijke mensen (die je met rust laten als je eens komt kijken) en veel, heel veel volk op wandel op een warme avond. De tempels waren mooi verlicht en toegankelijk voor toeristen. Ik keek m'n ogen uit: ze hadden zo veel prachtige handtassen, sjaals, kledingstukken en kleine hebbedingetjes. Maar ik heb me ingehouden. Mijn volle backpack (die -ik snap het niet meer- zwaar blijft ondanks de 4kg die ik met Sam heb meegegeven) had ik in gedachten op mijn rug. De volgende dagen was het vooral rondwandelen, zweten in de hitte, 'sticky rice with mango' (dessert) eten als lunch, musea verkennen, eten op kosten van de Thaise toeristenpolitie, tempels bezoeken en verloren lopen. Op een van de laatste dagen ging ik met een van m'n kamergenotes Doi Suthep verkennen, de tempel op de heuvel. We huurden een zogeheten "Red Car" voor een dag en die bracht ons naar de tempel, een lokaal dorpje in de heuvels en twee watervallen. De tempel was prachtig en is blijkbaar een van de belangrijkste tempels voor de bevolking van Chiang Mai. Het Songkranfestival, hun nieuwjaar aan de hand van de maankalender, was nog niet officieel van start gegaan toen ik er vertrok, maar enkele ongeduldige kids waren langs de kant van een van de hoofdstraten al volop bezig met auto's en mensen nat te spuiten.

Na Chiang Mai was het de beurt aan LUANG PRABANG (Laos). Ik mocht dan wel gecharmeerd zijn door Chiang Mai, maar Luang Prabang was een instant crush. Een dorpje vlak naast de grote Mekong rivier, kleine straten, veel (palm)bomen, gezellige Franse bakkerijtjes, echt brood (!), supervriendelijke mensen en een gezellige sfeer. Ik voelde me er veel meer op m'n gemak dan in CM. De guesthouse waar ik verbleef, werd uitgebaat door Peter (van Mortsel) en zijn vrouw Manichan (van LP zelf), twee heel warme mensen. Twee dagen na mijn aankomst is Songkran (dat in heel ZO Azië wordt gevierd) echt officieel van start gegaan. Overdag komt iedereen naar buiten voor een watergevecht (om het oude jaar 'weg te wassen' en proper en fris het nieuwe jaar te kunnen beginnen) en 's avonds wordt het vooral in vrienden- en familiekring gevierd en gaan ze naar de tempels. Terwijl ik de dag ervoor (bij het verkennen van het stadje) wel wat nat werd gemaakt door een enkeling of twee op straat, verzoop ik de dag van de officiële start bijna letterlijk in het water. Op de twee hoofdstraten krioelde het van de mensen; iedereen met een emmer, kom of watergeweer in de hand, klaar om aan te vallen. Hele bendes vormden zich, elke 5 meter stond er wel een ton met water waar je je geweer of kom kon bijvullen en niemand werd onaangeroerd gelaten. Naast gewoon water, werd er ook gekleurd water, verf in alle kleuren en bloem gebruikt. Het leek wel een parade op een gegeven moment: een stoet van auto's met open laadbak reed door de straten, gevuld met dansende en in het rond spuitende mensen. Uiteraard waren zij het geliefde target van de 'grondtroepen'. Naast een waterton, stond er elke 10 meter een box buiten waaruit muziek galmde. Een feestje met watergeweren dus. Het mooie eraan is dat het een zekere samenhorigheid creëert; jong of oud, inwoner of toerist, iedereen maakt iedereen nat en iedereen amuseert zich, lacht en gibbert. Als ik terugkijk op drie dagen watergevecht, dan kom ik tot het besef dat het toch vooral de toeristen zijn die de pret bederven. De toeristen met een (of meerdere) bier(tjes) in de hand, die er niet naar kijken of je een camera in je hand hebt of niet en die er niet voor terugdeinzen om een hele emmer water met kracht in je gezicht te gooien, op de moment dat je het niet verwacht (toen heb ik gevloekt!). Het festival is ook wat 'uit zijn voege gebarsten': vroeger werden enkel de voeten nat gemaakt of werd er een kom met geparfumeerd water met bloemblaadjes zachtjes over je heen gegoten. Een paar lokale mensen doen het nu nog met een kom geparfumeerd water, en je voelt je meteen vereerd en 'een van hen' als ze je tijdens het gieten vrolijk een "happy new year!" wensen. Het is alleszins een andere ervaring dan onverwacht een emmer water over je te krijgen of aangevallen te worden met watergeweren.

Naast Songkran en de sfeer daarrond heb ik in LP ook genoten van de vele Franse bakkerijtjes (lekkere crunchy stokbroden en croissants) en "lemon shakes" of "iced lemon tea" met ja, suiker graag! Lekker, fris en dorstlessend, een ideaal drankje om de hitte in LP te trotseren!

Foto's volgen nog!

Next: Ho Chi Minh en de trip naar het noorden van Vietnam.

25/03 - 26/05: Time for Southeast Asia

Het was spannend: Australië verlaten en op het vliegtuig richting Bangkok stappen. Een heel nieuwe en onbekende bestemming in een vreemd land, met een onbekende taal (moeilijk te aanvaarden voor iemand die talen heeft gedaan ;-)) en een onbekende cultuur. Australië achter me laten, was niet gemakkelijk, maar het hielp te weten dat Sam me kwam opzoeken en dat het tijd was voor een volgende stap, een nieuw avontuur in mijn reis. Ik nam me voor om er naartoe te gaan zonder verwachtingen en met open ogen en oren. Laat maar komen!

Na 1 nacht in Bangkok (het was de moeite niet om het stad in te trekken - nog niet) pikte ik Sam op in de luchthaven en namen we een paar uur later het vliegtuig naar SIEM REAP (CAMBODJA), de thuisbasis van de wereldbefaamde Angkor tempels, een van de onofficiële wereldwonderen. We hadden 4 dagen om onze driedaagse pas te gebruiken en wat waren we blij dat we tussendoor een rustdag hadden. Op dag 1 deden we samen met Sapka, onze persoonlijke tuktukbestuurder, en onze gids de kleine tour rond Angkor, waar we onder andere de Bayon tempel (met de vele gezichten) bezochten, Tha Prom (de tempel met de boom bovenop, te zien in de Tomb Raider-film) en - last but not least- Angkor Wat (het grootste religieuze gebouw ter wereld). Het deed ons allebei afvragen hoe het hele tempelcomplex eruit zou gezien hebben in haar hoogdagen, tijdens de 'hustle and bustle' van toen. 'Temple tramping' in maart is vermoeiend door het uiterst warme en vochtige weer; het is zweten van 8u 's morgens tot diep in de nacht. Gelukkig konden we elke tempeldag afsluiten met een frisse duik in het zwembad van ons hotel. Op dag 2 was het tijd voor de grote tour rond Angkor en bezochten we 9 tempels, elk een beetje anders en uniek. De dag erna was onze rustdag: we lieten ons door Sapka door de stad rondrijden, stopten voor een lekker lunch in Blue Pumpkin, lieten we onze voeten 'masseren' (beter: kietelen) door visjes die dode huidcellen eten en gaven we onze lichamen over aan blinde masseurs. Het is een mooi initiatief om blinde mensen op te leiden tot masseurs en oh boy, heb ik ontdekt dat een Cambodjaanse massage hard is - heel hard. Die van mij vond elk plekje op mijn lichaam dat pijn deed en zette er behoorlijk wat kracht achter. Een hoofdmassage heeft nu een heel andere betekenis voor mij en ik weet nu dat mijn lichaam niet gemaakt is voor een 'harde' massage. Ik had overal blauwe plekken verwacht, maar al bij al viel dat nog mee. Door die massage verdienden we een ontspannende duik in het zwembad. 'Temple tramping' dag 3 bracht ons om 5u45 naar Angkor Wat, om de prachtige zonsopgang te aanschouwen aan het magistrale gebouw. Daarna was het 30km 'tuktukken' doorheen het Cambodjaanse platteland en kleine dorpjes naar Banteay Srey, een tempel bekend om zijn fijne en kleine kunstgraveringen in deurposten, aan ramen en op de daken.

Na Siem Reap gingen we met de bus naar de hoofdstad van Cambodja, PHNOM PENH. Het was een 6u durende rit, gelukkig in een nog vrij comfortabele bus die wifi en stopcontacten had (en die tijdens onze rit uiteraard niet werkten). En wat een drukke stad! Heb nog nooit in mijn leven zoveel scooters bijeen gezien. Er lijken niet veel verkeersregels te zijn (in Cambodja rijden ze wel weer rechts - nu ja, meestal toch ;-)) en voor ons lijkt het pure chaos, maar voor hen werkt het. Rechts of links voorbijsteken, tijdens het voorbijsteken een aantal kilometer op de andere laan rijden, constant toeten (als in 'pas op, ik kom eraan'), 3 auto's naast elkaar op 2 lanen (en langs beide kanten nog wat scooters), het kan hier allemaal. Je riskeert je leven hier als je wil oversteken, zelfs als je in een auto of een tuktuk zit. Maar geen 1 keer hebben we iemand horen vloeken of zich horen ergeren aan het verkeer. Chaotisch verkeer met uiterst geduldige mensen.

We hadden slechts 1 nacht in PP, nadien was het weer de bus op (dit keer 4u in een iets minder comfortabele bus) naar Sihanoukville en 3u in een boot naar het KOH RONG eiland, waar zee, hangmatten en een eigen bungalow op het strand ons zouden opwachten. De bootrit was een hel, in een gammel bootje met harde banken, slechts 1 reddingsvest in zicht, met water in de motorkamer, ... We waren er allebei niet gerust op en we konden niet snel genoeg van de boot af toen we aangekomen waren. Het waren een aantal zeer relaxte dagen: lezen en dutten in de hangmat, zwemmen in de zee, lezen, dutten, hangmatten, zwemmen, etc. You get the picture ;-) 's Avonds aten we in het restaurant, een gezellig grote hut op het strand en amuseerden we ons met verscheidene kaartspelletjes (shithead blijft een topper), 4 op een rij, Jenga en darts. Moet toch effe vermelden (ben er wat trots op) dat ik 1x in de bull's eye heb geworpen - of kwam dat gewoon door mijn 'lucky streak' die avond? ;-)

Natuurlijk komt aan al dat relaxen een einde en na 3 dagen was het tijd om weer richting Phnom Penh en uiteindelijk Bangkok te trekken. Ditmaal op een iets comfortabelere en betere boot naar Sihanoukville en met een privétaxi naar Phnom Penh. De dag erna vlogen we naar Bangkok en daar was het weer tijd om afscheid te nemen, ditmaal gelukkig niet voor zo lang meer. Sam nam het vliegtuig naar Mumbai-Brussel en ik stapte op de vlucht naar CHIANG MAI in het noorden van Thailand.

Heimwee en een aanhoudende nasty bijwerking van de malariapillen (of dat denk ik toch) maakten het afscheid weer heel zwaar. Gelukkig blijkt Chiang Mai een zeer charmante en leuke stad te zijn. En hopelijk is die nasty bijwerking bij mijn volgende update verleden tijd... Dat is voor later!

Update: foto's!